எழுத்துமொழியானது எந்தவொரு குறிப்பிட்ட பகுதிக்கோ, வட்டாரத்திற்கோ அல்லது குழுவுக்கோ உரிய ஒரு வழக்காக இருக்காது. பொது வழக்காகத்தான் இருக்கும். ஆனால் பேச்சுமொழி, வட்டாரம், சமூகப்பிரிவு போன்றவற்றைப் பொறுத்துப் பல வழக்குகளாக நீடிக்கும்.
இயற்கை மொழிகளில் எழுத்துமொழியானது பேச்சுமொழியோடு வேறுபட்டுத்தான் பொதுவாக இருக்கும். ஆனால் இந்த வேறுபாடு குறிப்பிட்ட எல்லைக்கு அல்லது அளவுக்குமேலே சென்றால்தான் அந்த மொழி இரட்டைவழக்குமொழி என்று அழைக்கப்படுகிறது. இந்த அளவுகோல்மட்டுமே ஒரு மொழியை இரட்டைவழக்குமொழி என்று கூறுவதற்குப் போதாது. மொழிச்செயல்பாடுகளில் இந்த இந்தச் செயல்பாடுகளுக்கு எழுத்துத்தமிழ், இந்த இந்தச் சொயல்பாடுகளுக்குப் பேச்சுமொழி என்று அந்தக் குறிப்பிட்ட மொழிச்சமுதாயம் வரையறுத்து இருக்கவேண்டும். அடுத்து, மக்களின் நோக்கும் இந்த வழக்குகளைப் பொறுத்து மாறும். எழுத்துவழக்கை உயர் வழக்காகவும் பேச்சுவழக்கைத் தாழ்வான அல்லது கொச்சையான வழக்காகவும் அந்த மொழியைப் பேசுபவர்கள் கருதுவார்கள். எனவே ஒரு மொழியை இரட்டைவழக்குமொழி என்று கூறுவதற்கு மொழியமைப்பு வேறுபாடு மட்டும் அல்லாமல், வேறு சில பண்புகளும் அமைந்திருக்கவேண்டும்.
எழுத்துமொழியானது எந்தவொரு குறிப்பிட்ட பகுதிக்கோ, வட்டாரத்திற்கோ அல்லது குழுவுக்கோ உரிய ஒரு வழக்காக இருக்காது. பொது வழக்காகத்தான் இருக்கும். ஆனால் பேச்சுமொழி, வட்டாரம், சமூகப்பிரிவு போன்றவற்றைப் பொறுத்துப் பல வழக்குகளாக நீடிக்கும்.
இயற்கை மொழிகளில் எழுத்துமொழியானது பேச்சுமொழியோடு வேறுபட்டுத்தான் பொதுவாக இருக்கும். ஆனால் இந்த வேறுபாடு குறிப்பிட்ட எல்லைக்கு அல்லது அளவுக்குமேலே சென்றால்தான் அந்த மொழி இரட்டைவழக்குமொழி என்று அழைக்கப்படுகிறது. இந்த அளவுகோல்மட்டுமே ஒரு மொழியை இரட்டைவழக்குமொழி என்று கூறுவதற்குப் போதாது. மொழிச்செயல்பாடுகளில் இந்த இந்தச் செயல்பாடுகளுக்கு எழுத்துத்தமிழ், இந்த இந்தச் செயல்பாடுகளுக்குப் பேச்சுமொழி என்று அந்தக் குறிப்பிட்ட மொழிச்சமுதாயம் வரையறுத்து இருக்கவேண்டும். அடுத்து, மக்களின் நோக்கும் இந்த வழக்குகளைப் பொறுத்து மாறும். எழுத்துவழக்கை உயர் வழக்காகவும் பேச்சுவழக்கைத் தாழ்வான அல்லது கொச்சையான வழக்காகவும் அந்த மொழியைப் பேசுபவர்கள் கருதுவார்கள். எனவே ஒரு மொழியை இரட்டைவழக்குமொழி என்று கூறுவதற்கு மொழியமைப்பு வேறுபாடு மட்டும் அல்லாமல், வேறு சில பண்புகளும் அமைந்திருக்கவேண்டும்.
0 கருத்துகள்:
கருத்துரையிடுக